Εστιν Ουν Τραγωδία
Παιδιόθεν, κάθε που αγναντεύω
Παιδιόθεν, κάθε που αγναντεύω
από την κουπαστή του πλοίου,
τους ερημικούς βράχους της Σαντορίνης,
να τους κτυπούν με μανία,
ο Γαρμπής και ο Πουνέντες, θλίβουμαι.
Τους απόκρημνους βράχους μου ,
που ομοιάζουν με ναυαγισμένα ξάρτια.
Και κάθε που ρωτάω,
γιάντα το κόκκινο της ποδιάς σας,
δεν ξεβάφει μέσα στο ατελείωτο
που σας ξεπλένει Πέλαος; Δακρυσμένοι απαντουν:
Γιάντα ανεξίτηλο το χρώμα είναι των τραγικών συμβάντων
που αιμοραγούν εσαεί.
Κι όλο κοντά σου βρίσκουμαι, νησί μου λατρεμένο
και φτάνω ως το κράσπεδο, της Άβυσσος το Χείλος,
ως την Αντάρα του γκρεμού, ως το γιγάντιο Κύμα
Και με τα μάτια της ψυχής, θέλω να σε θωπεύσω,
να σου μερώσω τον καυμό, βάλσαμο να σταλάξω,
καθώς μετρώ τον πόνο σου με τ ουρανού τα ύψη,
που χεις την προαιώνια πληγή, βαθειά στα σωθικά σου,
ως θάφτηκε στο Έρεβος, στο Χάος του Πελάγου,
τ άλλο μισό σου το σκαρί, τ άλλο μισό νησί σου .
Γουλιελμία Συρίγου Μονιούδη
