Ένα Πρωινό στα Φηρά....το 1979Πηγή: Ν. Βενιέρης « Σαντορίνη» 1979
Πρωί Κυριακής είναι η ώρα που ο κόσμος των Φηρών βιάζεται να αποσπασθεί από τις φροντίδες του σπιτιού ... Η καμπάνα της Μητρόπολης καλεί τους πιστούς σε προσευχή .
Ο όμορφος ναός γεμίζει κόσμο .. Εδώ που ο αριθμός των κατοίκων δεν καταδδικάζει τα άτομα στην ανώνυμα ύπαρξη του .. Ξέρεις ποιός είναι ο καθένας, συναντάς πρόσωπα αγαπητά πουναι αναπόσπαστα δεμένα με το χώρο . Ας πούμε ποιός δεν περιμένει να δει κάθε φορά τον Μάνο τον Καραβία που τόσα χρόνια με την ίδια ζωντάνια και αμείωτο ενδιαφέρο υπηρέτησε την κοινότητα από τη θέση του Προέδρου ή και του ενεργού πολίτη. Το Γιώργο το Βελούζο που κάθε μέρα ανανεώνει την επαφή του με την πόλη ; Ή τον Χρύσανθο τον Αργυρό που πάντα με ευγένεια θα σε εξυπηρετήσει; […] μετά την λειτουργία κάνω την πρώτη μου επαφή με την λευκή πολιτεία . Περπατώ στο φρύδι των Φηρών πάνω από την άβυσσο και τα θειαφισμένα γκρεμνά που είναι όλο μεγαλείο και ομορφιά ...[..]Αναζητώ το καφενείο του Αβερκίου Σιγάλα, την ταβέρνα του Μάρκου της Δόλιας, το εμπορικό του Καλβοκορέση, το φαρμακείο του Μοσχόχειλου, το κατάστημα του Κερά, το συμβολαιογραφείο του Αλαφούζου, το γραφείο του Ζάνου. Τίποτα δεν υπάρχει από το χτες. Έσβυσε η Σαντορίνη των πολιτικών, των εφοπλιστών και των «φράγκων» με τους προγονικούς τίτλους... ο χρόνος κύλησε. Μπροστά μου δύο πικροδάφνες, πικρά απομεινάρια της φάμπρικας του Νομικού. ...[..]
Θυμάμαι το σπίτι του Περικλή του Νομικού, που στην εποχή της ακμής του φιλοξένησε τον Γεώργιο Α και το σπίτι της Βαζεγγίου όπου γευμάτισαν ο Παύλος κι η Φρειδερίκη όταν επισκέφθηκαν τη Σαντορίνη. [..]Θυμάμαι τη λέσχη του Γιαννίτση. Εκεί στην εποχή μου σύχναζαν όλοι οι ζηλωτές της πολιτικής. Ο Κάτωνας ο Ασιμής, ο Γεώργιος Κωβαίος, ο Πλούταρχος Νομικός, ο Σπύρος Μαλασπίνας, ο Ιωάννης Κουτσογιαννόπουλος και κοντά τους ο Αντώνης Λυγνός, να υπεραμύνεται της πολιτικής του αρχηγού του Σπύρου Μαρκεζίνη.
Στη λέσχη με το μπιλιάρδο της και τις απλόχωρες αίθουσες της έβλεπα πολλά πρωινά να απολαμβάνει τον καφέ του ο φτωχός εκατομμυριούχος Σαρπάκης που πάντα ακολουθούσε τις εντολές του Ευαγγελίου και από τους δύο χιτώνες του , έδινε πάντα τον 1 στον αχιτόνα!! Άλλοτε πάλι συναντούσα τον Πέτρο τον Νομικό μαζί με τον Μιλεράν να συζητούν για θέατρα και για έργα που επρόκειτο να ανεβάσουν 
[..] Θυμάμαι ακόμα τον Δον Ζαχαρία να κατηφορίζει από το αρχοντικό του. Το ήθος και η συμπεριφορά του, φανέρωναν έναν καλλιεργημένο ιερέα με βαθείες προγονικές αρετές. Κοντά σε αυτόν αναμνήσκομαι και τον δικό μας Αρχιμανδρίτη Μακάριο Σιγάλα που στάθηκε ο καλός ποιμην των Θηραίων. [...] Μα ας μη γίνομαι αχάριστος. Τα Φηρά όσο και αν άλλαξαν εξακολουθούν να χουν αμείωτη γοητεία υφασμένη στον ίδιο κομβά. Δίπλα στους όποιους κακότεχνους μοντερνισμούς υπάρχει πάντα η γυμνότητα των γκρεμών. Πέρα από τα ουδέτερα, σύγχρονα διόροφα υπάρχει πάντα η λευκή καμπυλότητα των παλιών σπιτιών να ανακλά το εκθαμβωτικό φως. Πίσω από τις φωτισμένες με νέον βιτρίνες των καταστημάτων, ο ήλιος πάντα βουτάει μαγευτικός και ολοκόκκινος, στα μπλαβά νερά κι είναι για το μάρι ένα όραμα έξω από τις εποχές, για την ψυχή ένα μύνημα ζωής ευφροσύνης υψωμένης στην αιωνιότητα. Πολλά μένουν ακόμα μετά τους σεισμούς και την εισβολή του τουρισμού, για να βάζουν σε πειρασμό έναν καλλιτέχνη και να ξυπνούν σε μας που τα ζήσαμε..αναμνήσεις γεμάτες πικρή ηδύτητα.