 |
| φώτο: Κωνσταντίνος Μάνος |
Όταν η ξενιτειά ( ή ξενιτιά) ήταν η φυγή εκτός Σαντορίνης αλλά και γενικά....
Δύο τραγούδια από την «άλλη Σαντορίνη»....
Πηγές: α) Μαρία Μαυρομμάτη: Λαογραφική Συλλογή του χωριού Πύργος της Επαρχίας Θήρας, 1968-1969 , www.pergamos.lib.uoa.gr
B) Ι.Μ.Δανέζης «Σαντορίνη», 1970 σ.229
Α)Έτσι το θέλησε ο Θεός ,
έτσι λοιπόν ας γίνει,
να είσαι εσύ στην ξενιθειά
κι εγώ στην Σαντορίνη
διαβολεμένη ξενιθειά,
εσύ και το καλό σου,
πιότερα ναι τά δάκρυα,
από τι τα καλά σου.
΄Ολοι μου λένε γιάντα κλαίς,
κι αν κλαίω ποιόνε βλάφτω,
έχω παιδί στην ξενιθειά,
και δεν μπορώ να μάθω.
Τση θάλασσας της έταξα,
ένα κουτί κορδέλλες,
να φέρει την αγάπη μου,
σε δέκαπέντε ημέρες.
Ο ξένος μες την ξενιθειά,
πρέπει να βάζει μαύρα,
για να ταιριάζει η φορεσά,
με της ψυχής τα μαύρα .
Βασανισμένο μου κορμί,
σε ξένη επαρχία,
σου στέλνω το κορμάκι μου
σε μια φωτογραφία.
Λάβε κορμί δίχως ψυχή ,
ως στόμα δίχως αίμα
και την φωτογραφία μου
για να θυμάσαι εμένα.
Ο ζωντανός ο χωρισμός,
είναι για τα θηρία,
όχι για μάνα με παιδί ,
γιατί ναι αμαρτία.
Βασιλικό ηφύτεψα,
στ΄ Αθήνας το μποστάνι
για να παιρνουν τ αδέλφια μου
να κόβουν το κλαδάκι.
Β) Καλέ κι είντα να του στειλα του ξένου μου στα ξένα.
Να πέμψω μήλο τρώεται δαμάσκηνο σαπιέται.
Σταφύλι ξετζαμπιάζεται, τριαντάφυλλο μαδιέται.
Μα γι ας του κάμω μήνυμα, μα γι ας του κάμω γράμμα,
Φοβούμαι και τον μηνυτή, φοβούμαι και το γράμμα,
Μη πιάσουν κι αναγνώσουντο και το βρουνε γραμμένο,
Πως μεσ’τα φύλλα της καρδιάς τον έχω βουλομένο.
Συλλογή Ελληνοδιδασκάλου Οίας
Ματθαίου Πυργιανού, 1888.