Το μονοπάτι σιγά σιγά στενεύει.. εδώ και ώρα έχει απομακρυνθεί από το παλιό αρχοντικό που στέκει αγέρωχο στα όρια του παλιού χωριού... η θέα σε κάθε σημείο είναι μοναδική.. από τη μια η πρωτεύουσα του νησιού και από την άλλη η θάλασσα και στη μέση ο μικρός “γίγαντας” που συνεχίζει να λαγοκοιμάται.. Όπου και να κοιτάξει, το βλέμμα της ταξιδεύει... ταξιδεύει και γαληνεύει..
Ο ήλιος έχει χαθεί πια στη μέση της θάλασσας και έχει δώσει τη θέση του στο ολόγιομο φεγγάρι... ο αέρας όσο βραδιάζει δυναμώνει... τα ξέμπλεκα μαλλιά της μπλέκονται στο πρόσωπο της όμως εκείνη συνεχίζει να περπατά στο μονοπάτι και κάθε τόσο κοντοστέκεται και κοιτάζει τη θέα. Πάντα τη μάγευε... το τοπίο, η μυρωδιά του βασιλικού στις γλάστρες... η αλμύρα της θάλασσας! Ο παφλασμός της ακούγεται στο βάθος σαν μουσική στα αυτιά της!
Έχει ξεμακρύνει πολύ από το χωριό. Σε λίγο θα αρχίσει να χάνεται στα σοκάκια της πρωτεύουσας. Θα αποφύγει για άλλη μια φορά το κέντρο. Αν και χειμώνας, έχει επισκέπτες το νησί ακόμα. Ο θόρυβος από την έντονη μουσική και τον κόσμο θα εξαφανίσει το “τραγούδι” της θάλασσας κι εκείνη έχει ανάγκη αυτόν τον ήχο απόψε. Καλύτερα να συνεχίσει “παραλιακά”. Άλλωστε πάντα αυτό το κομμάτι τη γοήτευε. Προσπαθεί να απομακρύνει άλλη μια τούφα από τα καστανά μαλλιά της που ο αέρας έφερε μπροστά στο πρόσωπό της. Ξαφνικά συνειδητοποιεί πως είναι τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της που δεν έχει καταλάβει ότι ψιχαλίζει. “Δε πειράζει”, σκέφτεται, “λίγο έμεινε”.
Η βροχή δυναμώνει. Εντίνει το βήμα της. Δε κοιτά πίσω όμως. Θα καταφέρει να φτάσει στο αγαπημένο της σημείο. Είχε ακούσει στο γυαλό τους καπεταναίους να μιλούν το πρωί. Πώς δε το θυμήθηκε, άραγε; Την περίμεναν αυτή τη μπόρα ... θα ΄ταν δυνατή είχαν πει.
A.Γ.