Στις δύσκολες μέρες που ζούμε, τα λόγια τιμής προς σεβάσμιες μορφές είναι αναγκαίες προσλαλιές ευχαριστήριες. Ο πατέρας Ευάγγελος Πράσινος , ο παπα – Βαγγέλης της Μεσσαριάς είναι μία από αυτές.Εκτός από ιερωμένος που απολαμβάνει γενικού σεβασμού είναι και πρότυπο θέλησης στην επιδίωξη του για μόρφωση αλλά και ταπεινοφροσύνης και προσφοράς στον ιερατικό του βίο. Γεννημένος στις 11/01/1942 στην υπό γερμανική και ιταλική κατοχή Θήρα και συγκεκριμένα στην Οία, από φτωχούς γονείς, δεν κατάφερε λόγω των σκληρών συνθηκών της ζωής, να φοιτήσει στο Γυμνάσιο. Αν και η ζωή του περιβαλλόταν γύρω από την Εκκλησία, έφυγε μετά τον σεισμό του 1956 για τον Πειραιά μέχρι την ηλικία των 27 ετών.
Εκεί, εργάστηκε στα ναυπηγεία του Ψαρρού για 4 χρόνια. Έπειτα , ως λοστρόμος , έμεινε για 10 ολόκληρα χρόνια στη θάλασσα. Ξεμπαρκάρισε μόνο για 3 μήνες στο Λονδίνο για να πάρει το δίπλωμα του Υποπλοιάρχου. 10 χρόνια στη θάλασσα λοιπόν και όντας πλέον Υποπλοίαρχος , η φλόγα της επιθυμίας για να αξιωθεί της ιεροσύνης παρέμενε άσβεστη. Το 1969 επιστρέφει στη γενέτειρα του όπου και παντρεύεται την Ευαγγελία Βαρβαρήγου και αποκτά αρχικά τη κόρη του Νεκταρία η οποία απεβίωσε σε ηλικία μόλις 3,5 ετών.
Η ιερατική του κλίση και η κλήση από το Θεό όμως ήταν τέτοια που στην ηλικία των 28 χρόνων, επέστρεψε στα θρανία, για να ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές στο Γυμνάσιο, ενώ είχε προηγηθεί η εις διάκονον χειροτονία του στις 24/09/1970. Δυο μήνες αργότερα την 1/ 11 του ιδίου έτους χειροτονείται πρεσβύτερος από τον μακαριστό κ. Γαβριήλ Καλοκαιρινό στoυς Αγίους Αναργύρους Μεγαλοχωρίου και τοποθετείται εφημέριος Ακρωτηρίου Θήρας.
Η έφεση του για γνώση όμως τον ώθησε ξανά στα θρανία. Αυτή τη φορά στην Ιερατική σχολή της Πάτμου, νησί όπου διέμεινε με τη συζυγό του για 4 χρόνια. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ιερατική σχολή , μετακομίζει στην Αμοργό με την οικογένεια του και αποκτά παράλληλα 3 παιδιά , Την Μαρία,τον Μανώλη και τον πατέρα Νικόλαο ιερέα της Οίας.
Στην Αμοργό τίθεται εφημέριος στον Ι.Ν. Αναλήψεως του Σωτήρος στο Ποταμό Αιγίαλης μέχρι το 1982 όπου μετατίθεται εφημέριος στον Ι.Ν. Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Νικαίας. Κατά τη διαμονή του στην Αθήνα δίνει πανελλήνιες εξετάσεις και περνάει στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου. Μετά την αποφοίτηση του αντί να παραμείνει στην ενορία με το ποίμνιο των 25.000 πιστών, προτίμησε να επιστρέψει και να αφιερωθεί στην φτωχή ακόμα τότε , Σαντορίνη. Εφημέριος πλέον στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Μεσαριάς Θήρας του απονέμεται από τον μακαριστό κ. Παντελεήμονα Ρίζο το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.
Υπό την επίβλεψη του έγινε ριζική ανακαίνιση στους Ιερούς Ενοριακούς Ναούς Αγίου Δημητρίου και Αγίας Ειρήνης καθώς και στα 27 παρεκκλήσια της Μεσαριάς. Οργάνωσε κατηχητικά σχολεία , και κύριο μέλημα του ήταν να προσελκύσει τα νέα παιδιά στο αναλόγιο, προκειμένου να συμμετέχουν και αυτά ενεργά στα τεκταινόμενα της Εκκλησιαστικής Κοινότητας.
Η δράση του δεν διαπνέεται μόνο από σπάνια ιεροπρέπεια αλλά και από αφοσίωση στην κοινωνία, τη νεολαία, την παράδοση και τον πολιτισμό.
Σήμερα, τυγχάνει της ευρύτερης αναγνώρισης από την τοπική κοινωνία και έχοντας περισσότερο χρόνο μιας και πλέον συνταξιοδοτήθηκε συνομιλεί με τα πνευματικά του παιδιά από όλο το νησί καθώς και με όποιον του ζητήσει βοήθεια.
Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά τον εγγονό του Βαγγέλη Λοξόπουλο ο οποίος αναζήτησε το υλικό , κατέγραψε και δόμησε την έρευνα για τον παππού του … Συγκρατήστε το όνομα του … ίσως κάθε γενιά από αυτή την υπέροχη οικογένεια να βγάζει πολλά άνθη….