Ο πολιός γέροντας είχε πέσει σε κώμα. Την ημέρα της εορτής των Θεοφανείων επανήλθε σε επικοινωνία με το περιβάλλον και ζήτησε να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Μετά από λίγη ώρα βυθίστηκε σε κώμα και σήμερα το πρωί κατέληξε. Ο μακαριστός γέροντας γεννήθηκε στις 10-2-1928. Μόνασε στη Μονή του Προφήτη Ηλία Θήρας. Ήλθε στο Άγιον Όρος και μόνασε μέχρι το 1992 στη Μονή Εσφιγμένου (ζηλωτές). Μετά απόχρόνια αποχώρησε και εντάχθηκε στη Μονή Βατοπαιδίου όπου παρέμεινε για μια δεκαετία ως απλός μοναχός. Τα τελευταία χρόνια ζουσε στο ιερό κελι του Αγίου Νικολάου στο Μπουραζέρι Καρυες.[1].
Ήδη από το πρωί στο διαδίκτυο εχουν εμφανιστεί πάρα πολλές αναφορές στο πρόσωπο του γέροντα. Θα σταθώ σε δύο από αυτές:η μία του Παναγιώτη Μυτιληναίου και η άλλη της Μαρίας Αρβανίτης Σωτηροπούλου .
Γράφει ο Παναγιώτης : Σήμερα είναι μια άσκημη μέρα. Μια μέρα που η ψυχή μου ξανοίει προς τα πάνω…Εκείδα, στο ριμίδι με τσοι πέτρινες τσοι σκάλες που ήβγαζε από το Πύργο στο Προφήτη. Στο δρόμο ηδιαλέαμε από τσοι ξερολιθιές τα άπρα τα κοχύλια, να τα πάμε του Γούμενου, να τα περάσομε σε κλωστή να τα κρεμάσομε στο εικόνισμα.Σε γαλήνευε η φωνή ντου, ηπέτα το μυαλό σου μόλις σου μίλιε, τουνοιες τη ψυχούλα σου και ταλες όλα. Σε ξομολοούσε και σούδωνε συγχώρεση για ότι τουλες…βαρύ ή ελαφρύ.
Και μετά λιάκι ψωμί με ελιές , το Πολύκαρπο να σου λέει τα αστεία ντου και εσύ να ξανείς από του δα πάνω τη Περίσσα, το Νημπορειό, το Ακρωτήρι, και τα νησά αμα δεν είχε αναδοσά. Μεγάλη βδομάδα με παράτησε το κερα Ρηνιώ να τηνε περάσω στο Προφήτη, μαζί με το Τάσο το Μελιχούρτη. Μόλις είδα που θα γύρω τη νύχτα ηξεσπάστηκα. Μια τάβλα ξύλινη, ένας λύχνος κι ένα τραπεζάκι αμοναχά. Κι απ όξω, ο αέρας να σφυρίζει δυνατά.
Στην αρχή ηδουλιούσα καλά τη νύχτα, ήμοιαζε απόκοσμη,ξενόλοη, μαγικιά…Αξημέρωτα όμως ο Πολύκαρπος ηχτύπα το ξύλο ρυθμικά για να ξυπνήσομε, να πάμε στη λειτουργιά, με τα κεριά και τα καντήλια, χωρίς ηλεχτρικό, με το κρύο να σε περονιάζει. Η γλυκειά ντου η φωνή όμως , σε καντούνιαζε, σέκανε να προσευχηθείς , να ξανείς στο κουμπέ τσοι αγιοργραφίες τσοι παλιές και να κάνεις το σταυρό σου. Κι ύστερα να κοινωνήσεις , να πάρεις το αντίδερο , νάβγεις όξω στην αυλή , να πάρεις αγκαλιά τη Σαντορίνη ολόκληρη.
Μια αγκαλιά είναι από το Προφήτη το ξερόνησο, μια αγκαλιά και δυο μαθιές Η Απάνω Μεριά , το Μερεβγούλι, τα Φηρά κι ο Καρτεράδος η μια του Βοριά η μαθιά και το Νημπορείο , το Ακρωτήρι , το Μεγαλοχώρι του Νοθιά. Μου τόλεε κι ηγέλα. Μες στην αγκαλιά σου χωρεί το νησάκι μας Παναγιωτάκη..
να το αγαπάς κι ας είναι μικρό…. Κι άμα ηρχούντανε η ώρα να κάμεις κάτω το ριμίδι με τσοι σκάλες, όλο πίσω ηξάνοιες….
Σε ξάνοιε κι αυτός…σα να σούλεε …να ξανάρθεις γρήγορα…
Κι εσύ ημέτρας τσοι μέρες για τονε ξαναδείς.
Νάβλεπες τη γλυκειά μορφή ντου… νάκουες τη φωνή ντου , να τούλες τα μυστικά σου χωρίς να δουλειάς πως θα τα μάθει άλλος.
Καλό ταξίδι Γούμενε… χαιρετίσματα στο κερα Ρηνιώ…
Γιορτάζει ο παράδεισος σήμερα … φτάνει κάποιος μεγάλος ατού.
Ενώ η Μαρία Αρβανίτη σημειώνει:
Εικονίζεται στη φωτογραφία από το αρχείο των γονιών μου (ο ιερωμένος με τα σκούρα ρούχα) από την εκδρομή του Γυμνασίου στην Αρχαία Θήρα το 1956, τότε που ήταν ήταν μαθητής και από τότε ξεχώριζε με το ήθος του απ’ όσα μου ιστορούσαν οι γονείς μου.
Απ’ ότι μου είχαν πει, προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια, ο ίδιος ήταν εξαιρετικός μάγειρας και μόνο αφού υπηρέτησε το στρατό και αποκατέστησε τις αδελφές του, κλείνοντας το κοινωνικό του καθήκον, προσχώρησε στην ιεροσύνη.
Αν και πανέξυπνος, παρέμενε ταπεινός, δεν έδωσε ένα τελευταίο μάθημα στη Θεολογία για να μην πάρει πτυχίο και γίνει κάποτε Αρχιερέας. Μεγαλώνοντας τον εκτίμησα ιδιαίτερα κι εγώ. Μας εξομολογούσε στο χωριό την περίοδο που ήταν ηγούμενος στον Προφήτη κι έζησα από κοντά τον αγώνα του να διασώσει τα αρχεία του Μοναστηριού του Προφήτης Ηλία και να δημιουργήσει το πρώτο λαογραφικό μουσείο στο νησί.
Την εποχή, που αγωνιούσα για το ποιο πρέπει να είναι το πρότυπο στη ζωή των ανθρώπων και κατά πόσο οι ακραίες απόψεις μπορούν να συμβιβαστούν και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε καλύτερο μέλλον, χρησιμοποίησα (πολύ παραμορφωμένη για λόγους αφήγησης) την φασματική εικόνα του, στο μυθιστόρημα μου «Το Φως του Κόσμου» επειδή αποτελούσε πάντα για μένα την ενσάρκωση του ανθρώπου που παλεύει με τον ίδιο τους τον εαυτό για να καταλάβει τι ο Θεός ζητά από αυτόν, πώς θα μπορούσε να θυσιαστεί για τον συνάνθρωπο, για να σμίξει τελικά με την αιωνιότητα του Θείου.
https://mariasot.blogspot.com/2015/01/blog-post_13.html
Η αντιπαλότητα που δημιουργήθηκε στο νησί, με επίκεντρο τον ίδιο και το έργο του, τον ανάγκασε να αποσυρθεί και να μονάσει στο Άγιο όρος χωρίς ποτέ ξανά ν’ αποζητήσει δικαίωση ή την επιστροφή στα εγκόσμια. Όσο και αν από κάποιους θεωρήθηκε ακραίος, δε μπορούμε παρά να υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της μέχρι τέλους αφιέρωσης σε αυτό που πίστευε, ένα ιδανικό πάνω από τις συνήθεις ανθρώπινες συμβάσεις, μια προσωπική σχέση με το Θεό. Άλλωστε ουδείς αλάθητος και ουδείς αναμάρτητος. Όλοι κρινόμεθα στο τέρμα αυτής της όλο εμπόδια διαδρομής και σίγουρα εκείνος τώρα προσεύχεται για όλους μας από τον Παράδεισο, στον οποίο πάντα ανήκε.
Όσοι έχουν δει την ταινία ή έχουν διαβάσει το βιβλίο «Άνθρωπος για όλες τις εποχές» (A man for all seasons του Robert Bolt -φιλμ 1966), που αναφέρεται στην περίπτωση του Thomas More, που εκτελέστηκε από τον Ερρίκο τον 8ο, γιατί εναντιώθηκε στο διαζύγιό που κατέληξε στην ίδρυση της Αγγλικανικής εκκλησίας, καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι με απόλυτες αρχές συχνά συνθλίβονται από τις αλλαγές στην κοινωνία ή την Ιστορία.
Η ζωή με δίδαξε ότι απόλυτες Αλήθειες δεν υπάρχουν, και έγινα δύσπιστη διαπιστώνοντας ότι ο φανατισμός είναι ακραίος ιδεαλισμός. Κάθε στιγμή όλοι ξαναζυγίζουμε τι είναι καλό και τι κακό σε κάθε περίσταση και η ιστορική συγκυρία συχνά μας τοποθετεί σε ρόλο θύτη ή θύματος, οπότε και χρειάζεται μεγάλο ηθικό σθένος για να μην προδώσουμε το χρέος μας προς τον συνάνθρωπο. Η δυσπιστία μου στην ηθική ακεραιότητα κάθε ανθρώπου, η αμφιβολία μου για τις μαζικές συνομολογήσεις, και η πίστη μου στην πολυχρωμία της ανθρώπινης Αλήθειας, και την αναγκαστική πολυφωνία της ιστορικής αρμονίας, δε με σταμάτησε από το να σέβομαι και να εκτιμώ εκείνους, που έμπρακτα αφιερώνονται σε ένα σκοπό ανώτερο από τον εαυτό τους και θυσιάζονται μέχρι το τέλος.
Και τώρα που το τέλος ήλθε μπορώ να πω ότι ο Ηγούμενος ήταν πραγματικά ένας «ΑΓΙΟΣ για κάθε εποχή».
Γέροντα … Αγιά Παράδεισο από εκεί πάνω …. Και να προσέχεις το νησί σου !!!