....Να ξαναγυριζεις στο νησι της αλαφροπετρας μ'ενα τροπαριο ξεχασμενο που θα
ζωντανευει τις καμπανες δινοντας θολους ορθρινους στις πιο ξενιτεμενες
να φιλευεσαι απ'την ιδια τους θλιψη. Να μη νιωθεις τιποτε πανω απ'τους
θυμησες. Να τιναζεις τα μικρα περβολια εξω απο την καρδια σου κι υστερα παλι
σε παιρνουν τ'ανωμαλα πετρινα σκαλια ψηλα ψηλα κι εκει να καρδιοχτυπας εξω
αυστηρους βραχους κι ομως η μορφη σου ξαφνικα να μοιαζει με το υμνο τους. Να
ασπρη αρχιτεκτονικη της τυχης σου.
....απ'την πυλη του καινουριου κοσμου. Να μαζευεις δαφνη και μαρμαρο για την
Και να'σαι οπως γεννηθηκες, το κεντρο του κοσμου.
